“Palliatieve thuiszorg is als een pianoconcert”
Sommige ervaringen maken zo’n diepe indruk dat onze zorgverleners ze nooit meer vergeten. Zo ook in dit geval, waar onze zorgverlener zorg biedt aan een Oostenrijkse vrouw met een voorliefde voor pianoconcerten.
De meeste pianoconcerten zijn geschreven in drie delen. In het eerste deel verzorgt het orkest de inleiding en haakt de pianist later in voor een solo. Het tweede deel is langzaam en zangerig van karakter. Het slotdeel van een pianoconcert is virtuozer en levendig. Het pianoconcert is de perfecte metafoor voor de zorg voor Josephy.
Leven of geleefd worden
Het was 1987 toen ik werkte bij Josephy, een lieve vrouw uit Oostenrijk. Zij was weduwe en had weinig sociale contacten dus toen er zorg in huis kwam was dat voor haar heerlijk. Er was veel zorg aan vooraf gegaan; mevrouw had in een verzorgingshuis gewoond, waar ze naar eigen zeggen ‘geleefd’ werd. Ze moest zich afwachtend opstellen, zelf had ze geen regie.
Nu, ernstig ziek, woonde mevrouw thuis, waar zij zelf kon bepalen hoe zaken verliepen. Mevrouw had mammacarcinoom in een terminaal stadium.
Goede band
Tijdens mijn diensten bij mevrouw bouwden we een goede band op. We praatten veel met elkaar, konden veel aan elkaar kwijt. Ze hield veel van muziek, vooral van pianoconcerten genoot ze. Dus nam ik mijn cassettedeck mee met bandjes van Rubinstein die Chopin speelde. “Wunderschön”, zei ze. Ik hoor het haar nog zeggen.
We namen de tijd voor alles. Zo ziek als ze was, serene rust en harmonie voerden de boventoon in huis.
Kracht en acceptatie
Bij pijn besloten we samen of ze wel of geen medicatie toegediend kreeg. De huisarts had haar van voorraad voorzien en de beslissing van hoeveel en wanneer bij ons gelaten. Ik maakte de injectie klaar wanneer nodig en samen drukten we de spuit langzaam leeg. Ze was blij dat ze hierin nog de regie had, het gaf haar kracht. De gedachte dat haar laatste levensfase was aangebroken accepteerde ze volledig. Ze sprak er open en eerlijk over.
Tijdens mijn laaste dienst ‘s nachts, lag ik naast haar op bed. Ik hield haar hand vast om haar te monitoren. “Er staat een man in de hoek van de kamer”, zei ze ineens. “Bent u bang?” vroeg ik. “Nee, het is mijn man,” zei ze overtuigd, “hij komt mij halen.”
Meer weten over palliatieve thuiszorg? Klik hier.